+ + +
Łaska Boża jest drogocenna i nie idzie w parze z umiłowaniem rzeczy doczesnych, bez Bożej łaski niczym są zasługi i nic nie znaczą wszelkie dary natury, niczym są bogactwa, sztuka, piękno, męstwo, zdolności, nic nie znaczą w Jego oczach. Albowiem dary przyrodzone mają dobrzy i źli, lecz darem właściwym dla wybranych jest łaska miłości, wyróżnieni nią godni są życia wiecznego. Łaska miłości i natura cielesna nie tylko są sobie przeciwne, ale działają niezależnie tak, że natura jest podstępna i wielu ona pociąga, usidla i zwodzi, zawsze ma na celu siebie. Zaś łaska postępuje z prostotą, wszystko czyni dla Boga, gdyż ostatecznie w Nim spoczywa. Natura nie chce być ujarzmiana i podległa. Łaska natomiast opiera się zmysłom, żąda umartwień, nie pragnie panować, a jedynie żyć pod władzą Ducha, w Nim trwać i istnieć dla Boga, służąc pokornie każdemu człowiekowi. Natura pracuje dla własnej korzyści, i patrzy, co by zyskała na drugim, chętnie przyjmuje cześć i poważanie, nie lubi zawstydzenia i pogardy, lubi próżność i odpoczynek dla ciała. Łaska nie zważa na to, co pożyteczne i wygodne, a wszelką cześć i chwałę odnosi jedynie Bogu, ma upodobanie w rzeczach prostych i ubogich. Natura patrzy na rzeczy materialne, raduje się zyskami, a smuci się ze strat, chętniej bierze niż daje, jest chciwa., skłania się ku stworzeniom i własnemu ciału, ku rozrywkom i przyjemnościom. Łaska spogląda na to, co niebiańskie, a nie na to, co na ziemskie, nie lgnie do stworzeń, nie martwi się stratą, bo skarb swój złożyła w niebie, jest miłosierna i społeczna, zadowala się małym, wstydzi się występować przed ludźmi, a pociąga ją do Boga i cnoty. Natura cieszy się i chełpi stanowiskiem, przymila i schlebia możnym i bogatym, użala się na dolegliwości i braki, wszystko odnosi do siebie, walczy i broni siebie, lubi tajemnice i słuchać nowinek, pragnie podziwu i pochwały dla siebie. Łaska niczego doczesnego nie szuka, nie żąda nagród ani chwały, kocha nieprzyjaciół, nie pyszni się, nie zważa na stanowisko, sprzyja bardziej biednemu niż bogatemu, znosi ubóstwo, nic dobrego sobie nie przypisuje, nie spiera się, nie wywyższa się, unika próżnej chwały i popisu, lecz w każdej rzeczy szuka chwały i czci Bożej. Łaska Bożej miłości jest światłem nadprzyrodzonym, szczególnym darem Bożym dla wybranych i Jego świętych.
Łaska Boża jest drogocenna i nie idzie w parze z umiłowaniem rzeczy doczesnych, bez Bożej łaski niczym są zasługi i nic nie znaczą wszelkie dary natury, niczym są bogactwa, sztuka, piękno, męstwo, zdolności, nic nie znaczą w Jego oczach. Albowiem dary przyrodzone mają dobrzy i źli, lecz darem właściwym dla wybranych jest łaska miłości, wyróżnieni nią godni są życia wiecznego. Łaska miłości i natura cielesna nie tylko są sobie przeciwne, ale działają niezależnie tak, że natura jest podstępna i wielu ona pociąga, usidla i zwodzi, zawsze ma na celu siebie. Zaś łaska postępuje z prostotą, wszystko czyni dla Boga, gdyż ostatecznie w Nim spoczywa. Natura nie chce być ujarzmiana i podległa. Łaska natomiast opiera się zmysłom, żąda umartwień, nie pragnie panować, a jedynie żyć pod władzą Ducha, w Nim trwać i istnieć dla Boga, służąc pokornie każdemu człowiekowi. Natura pracuje dla własnej korzyści, i patrzy, co by zyskała na drugim, chętnie przyjmuje cześć i poważanie, nie lubi zawstydzenia i pogardy, lubi próżność i odpoczynek dla ciała. Łaska nie zważa na to, co pożyteczne i wygodne, a wszelką cześć i chwałę odnosi jedynie Bogu, ma upodobanie w rzeczach prostych i ubogich. Natura patrzy na rzeczy materialne, raduje się zyskami, a smuci się ze strat, chętniej bierze niż daje, jest chciwa., skłania się ku stworzeniom i własnemu ciału, ku rozrywkom i przyjemnościom. Łaska spogląda na to, co niebiańskie, a nie na to, co na ziemskie, nie lgnie do stworzeń, nie martwi się stratą, bo skarb swój złożyła w niebie, jest miłosierna i społeczna, zadowala się małym, wstydzi się występować przed ludźmi, a pociąga ją do Boga i cnoty. Natura cieszy się i chełpi stanowiskiem, przymila i schlebia możnym i bogatym, użala się na dolegliwości i braki, wszystko odnosi do siebie, walczy i broni siebie, lubi tajemnice i słuchać nowinek, pragnie podziwu i pochwały dla siebie. Łaska niczego doczesnego nie szuka, nie żąda nagród ani chwały, kocha nieprzyjaciół, nie pyszni się, nie zważa na stanowisko, sprzyja bardziej biednemu niż bogatemu, znosi ubóstwo, nic dobrego sobie nie przypisuje, nie spiera się, nie wywyższa się, unika próżnej chwały i popisu, lecz w każdej rzeczy szuka chwały i czci Bożej. Łaska Bożej miłości jest światłem nadprzyrodzonym, szczególnym darem Bożym dla wybranych i Jego świętych.
Komentarze
Prześlij komentarz