+ + +
Pustelnik eremita pragnie milczeć, ponieważ odżyło w nim pierwotne źródło pragnienia słuchania Słowa Bożego, które rozświetla wszystko to, co w ciemnościach ukryte. Milczenie nie jest brakiem słów czy myśli, jest ono u samego źródła obecnością słowa, mową milczącego Boga. To milczenie pustelnika odnosi się przede wszystkim do potrzeby komunikowania się z Bogiem, który wyłonił się z wieczystego milczenia, który go stworzył na swój wewnętrzny wzór i podobieństwo. Słowo wychodzące z Bożego milczenia, samo w sobie jest święte, dlatego eremita w swym doświadczeniu milczenia sam staje się świętością. W tej pierwotnej sferze zachodzi synteza ciała i ducha, światła i ciemności, słowa i milczenia. Daje to przystęp do tajemnicy własnego życia, misterium jego piękna i prostoty, umożliwia wejście do własnej jaźni, gdzie w pełni i prawdziwie obcuje z Bogiem Ojcem.
W ten sposób milczenie ujawnia swoją obecność i treść, która daje spełnienie w spotkaniu z Miłością Bożą, a jej moc przejawia się w uczestnictwie i w zjednoczeniu z Prawdą. Powołanie do milczenia i pustelniczego życia ma charakter wolnego daru z siebie i ofiary. Pustelnik pragnie wzbudzić u innych ludzi autentyczną miłość, drzemiącą w sercu każdego człowieka oraz przełamania hegemoni władzy i pieniądza, pożądliwości i egoizmu. Pustelnik eremita podąża drogą swego Pana wiodącą na szczyt góry, spotykając się z własnym ubóstwem, chorobą i duchowym wzmaganiom. Jest to powołanie do życia w miłości i prawdzie, w Jezusie Chrystusie, w Duchu Świętym.
Komentarze
Prześlij komentarz