+ + +
Mieć serce eremickie, oznacza życie w samotności, w odosobnieniu od świata zewnętrznego
w zakonie na prawie eremickim, podległym jedynie, Jezusowi Chrystusowi. Kto ma serce
eremickie, decyduje się na życie samotne dla Boga, na pustyni duchowej w zgromadzeniu
zakonnym lub życiu świeckim w odosobnieniu od świata. Każdy eremita pragnie żyć w kraju
mnichów na świętej górze Athos, prowadząc życie pustelnicze. Lecz każdy może żyć w innej
rzeczywistości, spotykając się z ludźmi na wspólnej modlitwie, na Eucharystii, przyjmując
komunię świętą, głosząc Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie. Eremita świecki prowadzi życie
samotne, mistyczne i duchowe w komunii z Bogiem, doświadczając bliskości na modlitwie, w
zjednoczeniu z Bogiem, żyje w łasce uświęcającej, która jest darem Ducha Świętego. Praktykuje
ascezę, która jest jego systematyczną pracą nad sobą, aby nie da się porwac różnym prądom świata.
Pragnie zostac sobą, zachowac wolnośc i godnośc swojego człowieczeństwa, jako dziecka Bożego.
Integruje w sobie to co zewnętrzne, z tym co wewnętrzne i duchowe, wprowadzając w swoje
życie ład, porządek i harmonię.
zjednoczeniu z Bogiem, żyje w łasce uświęcającej, która jest darem Ducha Świętego. Praktykuje
ascezę, która jest jego systematyczną pracą nad sobą, aby nie da się porwac różnym prądom świata.
Pragnie zostac sobą, zachowac wolnośc i godnośc swojego człowieczeństwa, jako dziecka Bożego.
Integruje w sobie to co zewnętrzne, z tym co wewnętrzne i duchowe, wprowadzając w swoje
życie ład, porządek i harmonię.
Eremita, jako człowiek duchowy, patrzy na świat oczyma Bożymi, żyje Bożą miłością i doznaje
Bożą miłość, idzie Jego Drogą Miłości i Prawdy, żyjąc w świętości: ubóstwie ciała, czystości
ducha i posłuszeństwie woli Bożej, w codziennej wierności i posłuszeństwie w spełnianiu Bożej woli.
Eremita jako pustelnik ma świadomość, iż możliwa jest komunia z Bogiem ukazującym swój majestat
i obecność w naturze i ludzkiej kulturze. W modlitwie znajdującej swe oparcie w podziwie naturalnego
piękna świata, tą zachwycającą obecność wykraczającą poza wszystko to, co można nazwać, zmierzyć, dotknąć. W swej duchowej wędrówce otwiera serce na to poczucie nieogarnionej tajemniczej obecności
przepełniająca wszechświat. Spojrzenie wiarą przez bliski medytacyjny kontakt z malowniczym pejzażem,
górą, drzewem lub kwiatem, by dotrzeć do wiecznej obecności przejawiającej sie we wszystkim, co widzialne. W stanie wewnętrznego skupienia, milczenia i medytacji przez uważne przyglądanie się przyrodzie, eremita wznosi umysł i serce do Stwórcy, jest to jego modlitwa uwielbienia i dziękczynienia, skierowana do Chrystusa, Pana wszystkich rzeczy.
Eremita jako pustelnik ma świadomość, iż możliwa jest komunia z Bogiem ukazującym swój majestat
i obecność w naturze i ludzkiej kulturze. W modlitwie znajdującej swe oparcie w podziwie naturalnego
piękna świata, tą zachwycającą obecność wykraczającą poza wszystko to, co można nazwać, zmierzyć, dotknąć. W swej duchowej wędrówce otwiera serce na to poczucie nieogarnionej tajemniczej obecności
przepełniająca wszechświat. Spojrzenie wiarą przez bliski medytacyjny kontakt z malowniczym pejzażem,
górą, drzewem lub kwiatem, by dotrzeć do wiecznej obecności przejawiającej sie we wszystkim, co widzialne. W stanie wewnętrznego skupienia, milczenia i medytacji przez uważne przyglądanie się przyrodzie, eremita wznosi umysł i serce do Stwórcy, jest to jego modlitwa uwielbienia i dziękczynienia, skierowana do Chrystusa, Pana wszystkich rzeczy.
Komentarze
Prześlij komentarz