Wezwanie, powołanie eremity do życia w samotności zarówno w wymiarze zewnętrznym, jak i wewnętrznym, polega na spotkaniu z własną życiową sytuacją, jako istoty samotnej. Jeszcze przed zaistnieniem jakiejkolwiek relacji z drugą osobą, zadecydowało o kształcie przyszłego życia. Wybór samotności dla eremity oznacza zgodę na wzywającego Boga, wyrażające wewnętrzne pragnienie wyłącznego oddania się Bogu, który wzywa swą potężną obecnością. Pustelnik wezwany do samotności nie jest sam, gdyż od samego początku zapraszany jest do wspólnoty z Bogiem, a jego egzystencja naznaczona jest nieustannym naśladowaniem Chrystusa. Duch wyprowadza eremitę na pustynię, by tam mówić do niego i karmić pokarmem miłosierdzia, ujawnia się to w służbie miłości do Boga i świata. Wybór samotności, jako droga wiodąca na spotkanie z Bogiem, daje nie tylko rozwój własnej osobowości i właściwego odczytywania siebie i świata. Ale czyni zeń dar dla społeczności w jakiej jest samotnik wobec ogromu świata bez teraźniejszości, przeszłości, ani przyszłości. Odchodząc z ludzkiej społeczności, stworzył wokół siebie nową społeczność wiernych aż do śmierci przyjaciół, którym na pewnym etapie bardzo pomógł. Ma rzadką umiejętność nawiązywania przyjaźni z osobami płci odmiennej z zachowaniem całkowitej czystości, wzajemnym oddaniem, wierności i bezinteresowności. Eremita patrzy sercem i oczyma dziecka, nie trzyma się żadnych obiegowych poglądów, swoją samotność kieruje ku wieczności, jego czas, to święty czas liturgii, obejmujące czasy teraźniejsze, przyszłe i przeszłe. Jest to obcowanie z wiecznością, podniesionej do ostatniej pełni wszystkiego, co doczesne mocą zbawczej miłości Chrystusa. Życie w samotności jest charyzmatem, darem Ducha Świętego, pozwala doświadczyć mądrości Bożej, która daje poczucie głębokiego pokoju i spełnienia. Odczuwanie i przyjmowanie Bożego Ducha jest najwspanialszym darem pustyni i milczenia, w samotności, milczeniu, poście i modlitwie jest drogą na, której eremita pragnie odnaleźć swego Boga, wszystkie inne cele, zostają podporządkowane temu jednemu celowi. Pustelnik nie szuka tam siebie, ani dóbr duchowych, szuka swego Pana. W dialogu modlitwy, odpowiadając na udzielającą się miłość, że to Bóg szuka przystępu do serca, a życie pustelnicze ma doprowadzić go do spotkania twarz w twarz z obecnością samego Boga, za Nim tęskni, tego oczekuje i pragnie. Poszukiwanie żywego Boga i spotkanie z Nim dla eremity, oznacza życie samotne w Chrystusie, przez którego i w którym spotyka się z Bogiem Ojcem.
Wezwanie, powołanie eremity do życia w samotności zarówno w wymiarze zewnętrznym, jak i wewnętrznym, polega na spotkaniu z własną życiową sytuacją, jako istoty samotnej. Jeszcze przed zaistnieniem jakiejkolwiek relacji z drugą osobą, zadecydowało o kształcie przyszłego życia. Wybór samotności dla eremity oznacza zgodę na wzywającego Boga, wyrażające wewnętrzne pragnienie wyłącznego oddania się Bogu, który wzywa swą potężną obecnością. Pustelnik wezwany do samotności nie jest sam, gdyż od samego początku zapraszany jest do wspólnoty z Bogiem, a jego egzystencja naznaczona jest nieustannym naśladowaniem Chrystusa. Duch wyprowadza eremitę na pustynię, by tam mówić do niego i karmić pokarmem miłosierdzia, ujawnia się to w służbie miłości do Boga i świata. Wybór samotności, jako droga wiodąca na spotkanie z Bogiem, daje nie tylko rozwój własnej osobowości i właściwego odczytywania siebie i świata. Ale czyni zeń dar dla społeczności w jakiej jest samotnik wobec ogromu świata bez teraźniejszości, przeszłości, ani przyszłości. Odchodząc z ludzkiej społeczności, stworzył wokół siebie nową społeczność wiernych aż do śmierci przyjaciół, którym na pewnym etapie bardzo pomógł. Ma rzadką umiejętność nawiązywania przyjaźni z osobami płci odmiennej z zachowaniem całkowitej czystości, wzajemnym oddaniem, wierności i bezinteresowności. Eremita patrzy sercem i oczyma dziecka, nie trzyma się żadnych obiegowych poglądów, swoją samotność kieruje ku wieczności, jego czas, to święty czas liturgii, obejmujące czasy teraźniejsze, przyszłe i przeszłe. Jest to obcowanie z wiecznością, podniesionej do ostatniej pełni wszystkiego, co doczesne mocą zbawczej miłości Chrystusa. Życie w samotności jest charyzmatem, darem Ducha Świętego, pozwala doświadczyć mądrości Bożej, która daje poczucie głębokiego pokoju i spełnienia. Odczuwanie i przyjmowanie Bożego Ducha jest najwspanialszym darem pustyni i milczenia, w samotności, milczeniu, poście i modlitwie jest drogą na, której eremita pragnie odnaleźć swego Boga, wszystkie inne cele, zostają podporządkowane temu jednemu celowi. Pustelnik nie szuka tam siebie, ani dóbr duchowych, szuka swego Pana. W dialogu modlitwy, odpowiadając na udzielającą się miłość, że to Bóg szuka przystępu do serca, a życie pustelnicze ma doprowadzić go do spotkania twarz w twarz z obecnością samego Boga, za Nim tęskni, tego oczekuje i pragnie. Poszukiwanie żywego Boga i spotkanie z Nim dla eremity, oznacza życie samotne w Chrystusie, przez którego i w którym spotyka się z Bogiem Ojcem.
Komentarze
Prześlij komentarz